Μόντι…Κρίστο: Ο μακρύς δρόμος προς την υγεία

Η εθελόντρια της Nine Lives Sydney Wade, “ανάδοχος μαμά” που φιλοξενεί γατιά μέχρι να βρουν το παντοτινό τους σπίτι, διηγείται τη μάχη του Μόντι Κρίστο με τη χρόνια ρινοτραχειίτιδα και την πνευμονία και το νέο του, ευτυχισμένο, ξεκίνημα στο σπίτι των θετών γονέων του.

O Mόντι με την Linda στο παντοτινό του σπίτι

Από τη στιγμή που η Cordelia μου έφερε για φιλοξενία ένα αξιαγάπητο μαυρόασπρο κουβαράκι, στις 4 Σεπτεμβρίου 2015, ήξερα πως το όνομά του θα ήταν Μόντι. Σημαίνει «βουνό» και σκέφτηκα πως ένα μικροσκοπικό γατάκι με τόσο σοβαρά θέματα υγείας, χρειαζόταν ένα μεγάλο όνομα. Το δεύτερο συνθετικό του ονόματος, Κρίστο, είναι για προς τιμήν του κτηνιάτρου μου, Χρήστου Κτενά, που έχει βοηθήσει και υποστηρίξει απίστευτα τις Εφτάψυχες, όλα αυτά τα χρόνια.

Η πρώτη έξοδος του Μόντι

Όταν βρέθηκε, ο Μόντι είχε καταρρεύσει στην άκρη ενός πολυσύχναστου δρόμου στο Παγκράτι, στο κέντρο της Αθήνας. Είχε πνευμονία και ο ρόγχος το στήθος του ήταν απειλητικός, σαν μηχανή σπορ αυτοκινήτου που χρειάζεται καινούργιο σιγαστήρα… Το αριστερό του ρουθούνι έτρεχε ακατάπαυστα, σα χαλασμένη βρύση, και οι ακτινογραφίες του έδειξαν μια μεγεθυμένη καρδιά. Συνολικά, οι οιωνοί στο ξεκίνημα της ζωής του δεν ήταν ιδιαίτερα καλοί.

Παρά τα προβλήματα της υγείας του, ήταν ένα χαρούμενο, τρυφερό γατί που έτρωγε τον άμπακο! Ήρθε να φιλοξενηθεί στο σπιτικό μου, όπου συνάντησε τα προσωρινά «αδέλφια» του, τον…κεφάλα Billy Bob Bighead και την Κα Beasley, δυο ενήλικες γάτες. Τον καλωσόρισαν με παιχνιδιάρικη διάθεση και τον αγκάλιασαν με τρυφερότητα. Σαν να ήξεραν πως ήταν άρρωστος και πως είχε ανάγκη τη στοργή τους.

Μια μέρα μετά την άφιξή του, πήγαμε στον Χρήστο για να ξεκινήσουμε μια θεραπεία -που αποδείχθηκε μαραθώνια- με συνδυασμούς αντιβιοτικών  και, πού και πού, καμιά ένεση στεροειδών, στην προσπάθεια να θεραπεύσουμε την πνευμονία, να μειώσουμε τη φλεγμονή και να ελέγξουμε το φλέγμα. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο να δώσουμε στον Μόντυ χάπια, αλλά σύντομα αποδέχτηκε το αναπόφευκτο και σταμάτησε να αντιδρά τόσο την ώρα των χαπιών.

Δυο εβδομάδες αφού κατέφτασε ο Μόντυ, έσκασε μύτη και νέο γατάκι, ο Σκότι, κάνοντας κι αυτός την παρουσία του ιδιαίτερα αισθητή! Η καρδιά του ήταν επίσης μεγεθυμένη, αλλά την ενέργειά του θα τη ζήλευε και η Duracell! Ο Σκότι και ο Μόντι τα βρήκαν ακαριαία. Ο Σκότι φερόταν με περισσή αγάπη και τρυφερότητα στον Μόντι, γλείφοντάς τον και κάνοντας αγκαλιές.

Φανταστείτε την έκπληξή μας όταν ο Philip και η Linda θέλησαν να υιοθετήσουν τον Mόντι. Εκείνους δεν τους πείραζε η μύξα στη μυτούλα του, ούτε η χρόνια πνευμονία. Όμως ο Μόντι έπρεπε να γίνει καλά πριν εγκατασταθεί με τις υπόλοιπες γάτες τους.

Πάνω που έδειχνε κάποια βελτίωση, ξανακυλούσε. Ξόδεψα κουτιά ολόκληρα σκουπίζοντας με χαρτομάντηλα το καημένο το μυτάκι του. Σταματούσαμε τη θεραπεία για μερικές εβδομάδες, για να ξεκουράσουμε τον οργανισμό του από τις χημικές ουσίες, αλλά δεν βρίσκαμε τρόπο να πετύχουμε τη βελτίωση που χρειαζόταν.

Όλο αυτό το διάστημα, ο Μόντι ουδέποτε συμπεριφέρθηκε ως άρρωστος. Το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν να χοροπηδάει στα πίσω του πόδια, κυνηγώντας ένα χνουδωτό ροζ μπαλάκι δεμένο σε ένα καλάμι. Κοιμόταν μαζί μου κάθε βράδυ, συχνά κουλουριασμένος στο λαιμό μου και, ενίοτε, κάτω από τα σκεπάσματα, όπου συναντούσε τον Σκότι, που κοιμόταν κολλημένος στο γοφό μου…

O Mόντι & ο Σκότι

Παρόλο που δε χάναμε τις ελπίδες μας, ήταν πολύ εκνευριστικό που ο Μόντι δεν αντιδρούσε στη συνηθισμένη θεραπεία. Ο Χρήστος μου σύστησε να δοκιμάσω να κάνω ρινικές πλύσεις, δυο φορές την ημέρα. Αυτό σήμαινε πως, πρωί-βράδυ, γέμιζα μια σύριγγα με 2ml φυσικού ορού και μετά, βγάζοντας τη βελόνα και τυλίγοντας τον Μόντι σε μια πετσέτα για να μη μου επιτεθεί, έχωνα τη σύριγγα με τον ορό στο ένα ρουθούνι, με σκοπό να βγει ο ορός από το άλλο. Ο Μόντι είχε τις αντιρρήσεις του για αυτή τη θεραπεία, κι εγώ δε τη συμπάθησα ιδιαιτέρως, αλλά αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματική στο να καθαρίσει το φλέγμα από τη μύτη του.

Όσο διαρκούσε η θεραπεία του μας απασχόλησε το θέμα του αποχωρισμού του Μόντι από τον Σκότι. Είχαν δεθεί πάρα πολύ και πιστεύαμε πως η παρουσία του Σκότι έπαιζε ρόλο στη βελτίωση της υγείας του Μόντι. Ο Philip και η Linda κατάλαβαν και δέχθηκαν με μεγάλη χαρά να τα υιοθετήσουν και τα δύο!

Στην απελπισία μου να καταφέρω να κάνω τον Μόντι αρκετά καλά ώστε να καταφέρει να πάει στο καινούργιο του σπίτι, ανέβασα μια αγγελία στο Newcomers’ Bulletin Board, αναζητώντας κάποιον ομοιοπαθητικό ή ολιστικό ειδικό, που ίσως γνώριζε εναλλακτικές, μη-φαρμακευτικές αγωγές για την κατάσταση του Μόντι.

Η Ελένη Γκικάκη, μια σύμβουλος ολιστικών θεραπειών, ήταν η απάντηση στις προσευχές μου. Συγκινήθηκε από την ιστορία του Μόντι και συμφώνησε να μας βοηθήσει. Με την έμπειρη καθοδήγηση και υποστήριξή της, ξεκινήσαμε μια θεραπεία με ομοιοπαθητικά σκευάσματα – αρχικά με εντριβές στα ούλα του. Ήταν μια διαδικασία απείρως δυσκολότερο απ’ όσο ακούγεται, φυσικά ούτε ο Μόντι ούτε εγώ την απολαύσαμε, αλλά η κατάστασή του έδειξε να βελτιώνεται. Το δεύτερο σκεύασμα ήταν πολύ πιο απλό στη χορήγηση, γιατί το διέλυες απλά σε νερό και του το έδινες στο στόμα με σύριγγα.

Η κατάσταση του Μόντι συνέχισε να βελτιώνεται. Ενώ δεν ήταν 100% καλά, η μόνη θεραπεία που συνεχίζαμε ήταν οι ρινικές πλύσεις. Η Cordelia κι εγώ τον πήγαμε για τσεκάπ στον Χρήστο, που φάνηκε εντυπωσιασμένος με τη βελτίωσή του, καθώς τον ακροαζόταν. Δεν είχε πλέον πνευμονία, μόνο μια βρογχική φλεγμονή.

Ο Μόντι κι ο Σκότι μπήκαν στο σπίτι των νέων τους γονιών στις 28 Μαΐου 2015, όπου ξαναβρέθηκαν με μια από τις προηγούμενες φιλοξενούμενές μου, την Κάρλι, που είχε υιοθετηθεί από τον Philip και τη Linda το περασμένο φθινόπωρο. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία που οι τρεις γάτες θυμόντουσαν η μια την άλλη!

Τι απίστευτο το ταξίδι του Μόντι, ταξίδι που διήρκεσε 8 μήνες, από τη μέρα που ήρθε στο σπίτι μου μέχρι τη στιγμή που μπήκε στο παντοτινό του σπίτι, μαζί με τον Σκότι ! Υπάρχουν τόσοι που πρέπει να ευχαριστήσω για τη συμμετοχή τους στο χάπι εντ της ιστορίας του Μόντι: τον κύριο Γιάννη, που τον μάζεψε από το δρόμο, τον Χρήστο Κτενά (τον κτηνίατρό μου), τη Μαρία (την απίθανη pet-sitterμου), την Ελένη (την εξέχουσα σύμβουλο ολιστικής θεραπείας) και, πάνω από όλους, τον Philip και τη Linda που άνοιξαν τις καρδιές τους και το σπίτι τους για να υποδεχτούν τους μικρούς κατεργάρηδες. Την ευχή μου να έχετε όλοι!