Bernie Διαλυνά, Εθελόντρια των Εφτάψυχων, Ερωτήσεις

Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με τις Εφτάψυχες;
Η πρώτη μου επαφή με τις Εφτάψυχες στην Ελλάδα ήταν στις αρχές του 2010. Ήμουν στο Λονδίνο,  όπου επισκεπτόμουν συγγενείς, κι ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στην Κρήτη, όπου ζω. Είδα στο Facebook μια αγγελία που ζητούσε κάποιον να συνοδεύσει μιας γάτας με ειδικές ανάγκες, που έπρεπε να ταξιδέψει από την Αθήνα προς το Ηράκλειο, κι έστειλα ένα email στις Εφτάψυχες, προσφέροντας τη βοήθειά μου. Η διαδικασία ξεκίνησε, πρόσθεσα ένα γατί στο αεροπορικό μου εισιτήριο, ήταν πάρα πολύ απλό. Υπήρξε όμως μια αλλαγή στο σχέδιο, και το γατάκι δεν ταξίδεψε  τελικά, ούτε καν το γνώρισα. Από τότε όμως διατήρησα την επαφή μου με τις Εφτάψυχες, μέσω της ιστοσελίδας τους και στο Fabebook και χαιρόμουν πολύ όταν διάβαζα για τη δουλειά που κάνουν στην Αθήνα και για τις απίθανες γάτες που φροντίζουν.
Η πρώτη μου, δια ζώσης, συνάντηση με ορισμένους από τους εθελοντές έγινε τον Σεπτέμβριο του 2012, όταν πήγα στο μπαζάρ των Εφτάψυχων,  σε μια γκαλερί κοντά στην Ακρόπολη. Πού να φανταστώ τότε ότι σύντομα θα βρισκόμουν από την άλλη πλευρά των πάγκων!]

Τι σας ώθησε να προσφερθείτε να βοηθήσετε εθελοντικά;
Αρχικά ήταν η αγγελία για το συνοδό της γάτας, καθώς και το γεγονός ότι  ήμουν ήδη αναμεμειγμένη με τα αδέσποτα στην Κρήτη. Η στείρωση είναι η μόνη λύση για υγιείς, ευτυχισμένες αποικίες γατιών.

Ποιες είναι οι δουλειές που κάνετε, οι ευθύνες σας;
Μου ζητήθηκε πρόσφατα να αναλάβω το συντονισμό των εθελοντών, που σημαίνει απλά ότι στέλνω αιτήσεις εθελοντών σε ανθρώπους που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να βοηθήσουν. Από τις απαντήσεις τους, βλέπουμε πόσο χρόνο έχουν διαθέσιμο, και με ποιο τρόπο ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τις Εφτάψυχες. Μπορεί να πιάνουν γάτες και να τις πηγαίνουν στον κτηνίατρο, ή  να γίνουν μέλη των ομάδων που ταίζουν τις γάτες στον Εθνικό Κήπο ή στην περιοχή της Ακρόπολης. Όποιος θέλει να προσφέρει λίγο από τον ελεύθερο χρόνο του, είναι ευπρόσδεκτος.

Τι σας προσφέρει η εθελοντική εργασία στις Εφτάψυχες;
Πολύ απλά, νιώθω καλά! Ποιος μπορεί να αντισταθεί στις πανέμορφες γάτες της Αθήνας; Επίσης, όσο κι αν ακούγεται μελό, ξέρω ότι το να είσαι εθελοντής, μπορεί να κάνει τη διαφορά. Βλέπω τις γάτες που έχουν στειρωθεί, που είναι τόσο καλύτερα! Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα ζήσουν μακρύτερη, υγιέστερη ζωή, κι αυτό και μόνο αξίζει τον κόπο της δουλειάς που κάνω στις Εφτάψυχες.

Για ποιο πράγμα νιώθετε πιο περήφανη μέχρι στιγμής;
Μάλλον που καταφέραμε να σώσουμε από τους δρόμους μια γάτα, που φωνάζαμε Shadow. Ήταν ένα πολύ φοβισμένο γατάκι που ζούσε με μια αποικία κοντά στην Ομόνοια. Μας πήρε μήνες να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη της. Της αφήναμε φαγητό κάτω από ένα αυτοκίνητο, όπου καθόταν και περίμενε. Τελικά, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, καταφέραμε να την πιάσουμε με ένα κλουβί-παγίδα. Τώρα είναι μια πανέμορφη κι ευτυχισμένη γάτα.

Και η πιο χαρούμενη στιγμή;
Δύσκολη ερώτηση. Οι γάτες που μας περιμένουν όταν πάμε να τις ταΐσουμε πάντα με κάνουν να χαμογελάσω. Χαίρονται τόσο που μας βλέπουν – είναι πολύ απλό να τις κάνεις να χαρούν για μερικά λεπτά. Ένα καλό γεύμα κι ένα χάδι, ένα τρίψιμο στα πόδια σου ενώ τους βάζεις φαγητό…

Ποιοι είναι μερικοί από τους στόχους των εθελοντών/γατο-σωτήρων; Έχουν πραγματοποιηθεί κάποιοι μέχρι στιγμής;

Νιώθω πως είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διαδοθεί το μήνυμα της σημασίας της στείρωσης και να αναδειχτεί ως ο μόνος αποτελεσματικός και σωστός τρόπος ελέγχου του πληθυσμού των γατών.

Αυτό που πάντα με ανησυχεί είναι ο πολύ υπαρκτός κίνδυνος της φόλας – μια σκέψη που μου ραγίζει την καρδιά. Η εκπαίδευση είναι ουσιαστικής σημασίας.

Όσο είστε εθελόντρια έχετε συναντήσει πάμπολλες γάτες – μπορείτε να μας μιλήσετε για κάποιες που θεωρήσατε εσείς ιδιαίτερες;
Ωχ Θεέ μου, από πού να ξεκινήσει κανείς…δε θέλω και  ν’ αφήσω κανέναν παραπονεμένο! Ένας πολύ ιδιαίτερος γάτος ήταν ο Moustache. Λέω «ήταν», γιατί έχει να εμφανιστεί από τον Αύγουστο, αλλά όσο ζω ελπίζω. Ανήκε στην ίδια αποικία με τη Shadow. Πραγματικός τύπος, ερχόταν τρέχοντας όταν άκουγε το όνομά του, με την ουρά όρθια και τεντωμένη σαν κεραία. Ο άνθρωπος του πάρκινγκ, όπου ζει η αποικία, με ρωτάει ακόμη αν τον έχω δει πουθενά, του λείπει κι εκείνου. Άλλη γάτα που έχω ξεχωρίσει, είναι ένα πανέμορφο γκρι τιγράκι που ζει σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο στην 3^ης Σεπτεμβρίου, κοντά στην Ομόνοια. Την ταΐζω μέσα από μια σιδερένια πόρτα, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ζει μέσα σ’ αυτή τη βρωμιά. Είναι πολύ γλυκό γατί και τρελαίνεται να τη χαϊδεύεις στο κεφάλι. Ελπίζω να καταφέρω να την πιάσω, μέσα στις ερχόμενες εβδομάδες, μιας και, τελευταία, έχει αρχίσει να βγαίνει από πίσω από την πόρτα ενόσω είμαι μαζί της.

 Θα συστήνατε σε άλλους να γίνουν εθελοντές;
Σίγουρα. Ακόμη κι αν κάποιος έχει μόνο μια-δυο ώρες την εβδομάδα να διαθέσει, είναι κι αυτό πολύ μεγάλη βοήθεια. Θα έχουν και την ευκαιρία να γνωρίσουν πολλές, απίθανες γάτες – και μια απίθανη ομάδα ανθρώπων!