Μια αποτυχημένη φιλοξενία!

Ήταν στοίχημα εξ’ αρχής, προσωπικό και ομαδικό. Στον εαυτό μου, στα κορίτσια που μου τον εμπιστεύτηκαν και πανω απ’ όλα στον ίδιο τον Κύριο Καρότο. Ποντάρεις αρκετά για να πάρεις τα πάντα, να κάνεις ένα πληγωμένο αγρίμι της αστικής ζούγκλας υγιέστατο γάτο του καναπέ.

Ο Κύριος Καρότος, κουλουριασμένος στην φωλίτσα του, μας κρυφοκοιτάζει!

Μια κιτρινοπορτοκαλί ξεθωριασμένη χνουδόμπαλα, με μετρημένα κόκκαλα στην πλάτη ένα-ένα και σύρματα πρόσφατα τοποθετημένα να συγκρατούν την άνω και κάτω σιαγόνα μπήκε στο σπίτι μου αρχές του χρόνου. Κι εγώ, σκυλάνθρωπος θα έλεγα, στο άκουσμα της ιστορίας του και της ανάγκης του για μια νεα αρχη, είπα το ‘ναι’ στην ανάγκη φιλοξενίας του εώς ότου αναρρώσει. Άλλωστε, τι θα έκανα, λιγο νερακι, λίγο φαγητό και μια γωνίτσα θα έδινα. Ή μήπως όχι;

Το πρώτο χάδι που έλαβε ο Κύριος Καρότος απο μένα ίσως να μη το θυμάται. Μέσα στο μεταφορέα του, σχεδον ακόμη ναρκωμένος, ένα χέρι μπήκε διστακτικά και ακούμπησε το σωμα του για λίγα δευτερόλεπτα. Σαν να τον χτυπησε ηλεκτρικό ρεύμα, συνήλθε αμέσως απο τη νάρκωση και πανικοβλημένος χώθηκε κάτω απο το κρεβάτι ψάχνοντας απάγγιο στο πιο σκοτεινό και ήσυχο μέρος του σπιτιού. Με κάθε άνοιγμα κονσέρβας, με κάθε χτύπημα κουταλιού στο πιατάκι του ερχόμασταν κι ένα βήμα πιο κοντά. Στην αρχή, καμία ανταπόκριση, παρά μόνο συστολή με κάθε βήμα μου προς την κρυψώνα του. Όμως η συνέπεια των γευματων του, η ζεστασιά του σπιτιού και η ησυχία που του εξασφάλιζα τον έκανε να συνειδητοποιήσει το πρώτο βήμα σταθερότητας στο περιβάλλον του.

Ώσπου ήρθε η πρώτη μέρα που ανέβηκε στον καναπέ για ύπνο. Αν και ακόμη δεν τολμούσε να οριζοντιωθεί, πρόσθετε όλο και λίγο περισσότερες ώρες απρόσκοπτου ύπνου στη μέρα του. Από εκεί που τιναζόταν σε κάθε ήχο, σε λίγες εβδομαδες κατάφερε να κοιμηθεί μια ολόκληρη ώρα δίχως διακοπή. Λίγο αργότερα, δυο, τρεις, τέσσερις ώρες. Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα απ’ το να βλέπεις μια χνουδωτή μπάλα να ανασαίνει ήρεμα, με ρυθμό χαλαρό, δίχως έγνοια για την ακεραιότητα και την ασφάλειά του. Εάν υπάρχει μία ένδειξη εμπιστοσύνης, αυτή βρίσκεται στον ύπνο, κι αυτή την κατακτήσαμε.

Τα επόμενα βήματα γίνανε αρκετά γρήγορα. Μάθαμε να τρώμε με ξυλάκια κομμάτι-κομμάτι την κονσέρβα μας, μάθαμε να συνυπαρχουμε στον ίδιο χωρο χωρις να φοβομαστε, μάθαμε να δεχόμαστε ανθρώπινο χέρι δίπλα μας, και να απαντάμε με κουτουλιές. Μα πάνω απ’ όλα, μάθαμε πώς ειναι να έχεις στέγη, ασφάλεια, φαγητό, δροσερό νερό, καθαρή τουαλέτα. Μάθαμε πώς να κρατάμε χέρι και να ξαπλώνουμε σε μαλακό κρεβάτι, στην αρχή διστακτικά, πλεον απαιτητικά.

Ο Κύριος Καρότος, κοιμάται στον καναπέ ενώ τον λούζει μια ηλιαχτίδα.

Πανω απ’ όλα, μάθαμε να είμαστε κύριοι. Εγώ απέναντί του, κι αυτός ο δικός μου, ο μοναδικός, Κύριος Καρότος. Με ‘Κ’ κεφαλαίο.

Written by Theo

Ο Κύριος Καρότος τώρα πια είναι υγιής και χαλαρός!