Zoë και Eva: Φίλες για πάντα

Αναζητώντας έναν αδέσποτο σκύλο που είχε χαθεί, ο Peter και η Niki υιοθέτησαν δυο αχώριστα γατάκια του δρόμου.

Το Νοέμβριο κανονίσαμε το ταξίδι μας στην Εύβοια, στην Ερέτρια, για έναν πολύ ειδικό λόγο (θέλαμε να πάμε νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσαμε να πάρουμε άδεια από τους εργοδότες μας). Στη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών εκεί, είχαμε συναντήσει στο ξενοδοχείο μας μια σκύλα. Δεν ξέραμε τότε πώς να τη βοηθήσουμε πραγματικά, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να την ταΐζουμε και να μιλήσουμε με τους ντόπιους, που επίσης της έδιναν φαγητό. Επιστρέφοντας όμως στην Ολλανδία, η σκέψη της μας στοίχειωσε κι αρχίσαμε να διερευνάμε τρόπους για να τη σώσουμε. Από την Ολλανδία, επικοινωνήσαμε με μια φιλοζωική ομάδα στην Ερέτρια, που την αναζήτησε αλλά δεν τη βρήκε. Έβαλαν παντού αφίσες αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα και να την αναζητήσουμε οι ίδιοι. Δυστυχώς, ούτε αυτή η προσπάθεια είχε αποτέλεσμα.

Η Zoe πάνω στο δέντρο, έξω από το ξενοδοχείο

Τριγυρνώντας στην Ερέτρια αναζητώντας το σκυλί, απέναντι από το ξενοδοχείο που μέναμε, ακούσαμε ένα νιαούρισμα, που προερχόταν από ένα περιφραγμένο γιαπί. Δεν βλέπαμε καλά γιατί είχε σκοτεινιάσει. Επέστρεψα στο αυτοκίνητο, πήρα φακό κι έτρεξα πίσω στο γιαπί. Εκεί, εγκλωβισμένο ανάμεσα στον φράχτη και τις σκάλες, ήταν ένα γατάκι. Ευτυχώς, βάζοντας το χέρι μου κάτω από τα μπροστινά του πόδια, κατάφερα να την ξεμπλέξω.

Ανακαλύψαμε στο γιαπί κι άλλα γατιά, καθώς και έναν σκύλο. Προφανώς κάποιος τα είχε βάλει μέσα από τον φράχτη για να τα προστατέψει. Βρήκαμε και ένα πιάτο μακαρόνια και μια ειδική ποτίστρα για να πίνουν νερό τα ζώα. Αποφασίσαμε, αντί να συνεχίσουμε τη βόλτα μας, να πάμε στο σουπερμάρκετ για σκυλοτροφές και γατοτροφές.

Το πιο ατρόμητο ήταν το γατάκι που είχα βοηθήσει να απεγκλωβιστεί. Ήταν πολύ μικρούλα και κατάφερνε να μπαινοβγαίνει από τον φράχτη. Έπεσε με τα μούτρα στο φαγητό και μετά μας ακολούθησε μέχρι το ξενοδοχείο. Δενφοβόταντίποτα!

Απόεκείνητηστιγμήμαςκέρδισε. Το πρωί όταν ξυπνήσαμε την άκουσα να φωνάζει. Πήγα κατευθείαν έξω να τη βρω, την άκουγα, αλλά δεν την έβλεπα. Το νιαούρισμα ερχόταν από την πρόσοψη του ξενοδοχείου, από το ίδιο επίπεδο που βρισκόταν και το δωμάτιό μας, στον πρώτο όροφο. Καιτιναδω; Είχεσκαρφαλώσεισεέναδένδρο!Τοβράδυπάλιταίδια. Κοιμήθηκε πάνω στο δένδρο και το πρωί, γύρω στις 6, βγήκα στο μπαλκόνι και τη φώναξα. Μου απάντησε.

Η Zoe και η Εύα μοιράζονται το καλάθι τους

Μέρα με τη μέρα, την αγαπούσαμε όλο και περισσότερο. Αποφασίσαμε να τη σώσουμε και να την πάρουμε μαζί μας στην Ολλανδία, να ζήσει με τις άλλες μας δυο γάτες –Manu και Mey – αλλά πώς θα γινόταν αυτό;

Ξεκίνησα να ψάχνω στο ίντερνετ και ανακάλυψα Ευρωπαϊκή νομοθεσία που λέει ότι τα ζώα, πριν ταξιδέψουν σε άλλη χώρα της ΕΕ, πρέπει να είναι 3 μηνών και 21 ημερών και να έχουν εμβολιαστεί κατά της λύσσας. Μετά αναζήτησα πώς μπορεί κανείς να σώσει ένα αδέσποτο στην Ελλάδα και βρήκα τις Εφτάψυχες. Επικοινώνησα μαζί τους με email κι απάντησαν αμέσως, λέγοντας πωςήθελαν να μας βοηθήσουν. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη!

Πήγαμε τη γατούλα στον τοπικό κτηνίατρο που μας είπε ότι ήταν περίπου ενάμισυ μηνός κι ότι έπρεπε να αποπαρασιτωθεί. Κατά τα άλλα, φαινόταν υγιής. Το ξενοδοχείο που μέναμε δεν επέτρεπε ζώα, αλλά την τελευταία βραδιά τη βάλαμε κρυφά στο δωμάτιο γιατί φοβόμασταν μη τη χάσουμε… Τιθακάναμεόμωςανχρειαζότανπιπίήκακά; Στο δωμάτιό μας υπήρχε κάτι για να βάζεις τα ξύλα για το τζάκι – το γεμίσαμε με άμμο από την παραλία και βέβαια η μικρή το χρησιμοποίησε αμέσως!

Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε το τοπικό petshopγια να αγοράσουμε κλουβί μεταφοράς, ώστε να την πάμε στην Αθήνα. Εκεί, την παραδώσαμε στις κυρίες των Εφτάψυχων, που θα την φρόντιζαν και θα τη φιλοξενούσαν μέχρι να μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορεί να ταξιδέψει. Είχαμε ήδη αποφασίσει πως θα την ονομάσουμε Zoe – ζωή, στα Ελληνικά, γιατί ήταν τόσο ζωηρή. Και είναι ακόμη! Σήμερα, εδώ στο σπίτι μας στην Ολλανδία, τρέχει πάνω-κάτω, μέσα και έξω στον κήπο, σκαρφαλώνει στις κουρτίνες και στο παντελόνι μου!

Επιστρέφοντας στην Ολλανδία, διατηρήσαμε την επαφή μας με τους εθελοντές των Εφτάψυχων και αυτούς που την φιλοξενούσαν. Μας έστελναν φωτογραφίες και βίντεο της Zoeκαι την πήγαν στον κτηνίατρο για τα εμβόλιά της και τις ετοιμασίες του ταξιδιού. Σχεδιάζαμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα τον Ιανουάριο για να την πάρουμε μαζί μας, αλλά είχα ένα ατύχημα που με κράτησε στο γύψο για 7 εβδομάδες κι έτσι ήρθε η γυναίκα μου, μόνη της.

Στις αρχές Δεκεμβρίου οι κυρίες των Εφτάψυχων μας ρώτησαν αν γνωρίζαμε κάποιον που θα ήθελε να υιοθετήσει την «κολλητή» της Zoe, τη μικρή Εύα, και μας έστειλαν φωτογραφίες των δυο μικρών μαζί. Έβαλα μια αγγελία στη σελίδα μου στο Facebookκαι στην εταιρία που δουλεύω, μήπως και βρισκόταν σπίτι για την Εύα, αλλά δεν υπήρξε άμεσα ενδιαφερόμενος. Έτσι πρότεινα στη γυναίκα μου να φέρει και την Εύα μαζί της, στο δικό μας σπίτι, μέχρι να βρεθεί κάποιος να την υιοθετήσει. Λίγο μετά οι εθελοντές των Εφτάψυχων μας έστειλαν άλλο ένα βίντεο, όπου η Zoeκρατούσε προστατευτικά την Εύα… Αυτό ήταν! Αποφασίσαμε να τις κρατήσουμε και τις δυο! Δεν μας έκανε καρδιά να τις χωρίσουμε, είναι φίλες για πάντα.

Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος την ημέρα που επέστρεψαν τα κορίτσια με τη γυναίκα μου, που ξέχασα να πω στις εθελόντριες των Εφτάψυχων τι συνέβη αργότερα, την ημέρα που η γυναίκα μου παρέλαβε τη Zoeκαι την Εύα. Ενώ περίμενε το λεωφορείο στην Αθήνα, διέσχισε μπροστά της τον δρόμο ένα γατάκι και το χτύπησε αυτοκίνητο. Έτρεξε η γυναίκα μου να το βοηθήσει, έτρεμε το ζώο, έχανε πολύ αίμα… Το παλτό της και τα χέρια της ήταν γεμάτα αίματα, το πήρε αγκαλιά και φώναζε βοήθεια. Σταμάτησε ένας νεαρός με μηχανή και τους πήγε στο πλησιέστερο κτηνιατρείο, όπου έμαθαν πως το γατάκι είχε δυστυχώς καταλήξει. Τύλιξαν το γατί σε μια πετσέτα και η γυναίκα μου το έθαψε, σε ένα πάρκο, κοντά στον τάφο της μητέρας της.

Έτσι είναι η ζωή: τη μια στιγμή σώζεις δυο ζωές, την άλλη μέρα μια άλλη χάνεται. Είμαστε όμως τόσο ευτυχείς που βλέπουμε αυτά τα κοριτσάκια ευτυχισμένα, που δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους με κάθε τρόπο, με αγκαλίτσες και μικρές δαγκωματιές, σαν να θέλουν να μας ευχαριστήσουν που τις σώσαμε! Ευχόμαστε μόνο να είχαμε μεγαλύτερο σπίτι, ώστε να μπορούσαμε να σώσουμε κι άλλες ζωές.

Η Zoe και η Εύα στο καινούργιό τους σπίτι με τον Manu

Ευχαριστούμε θερμά τους εθελοντές των Εφτάψυχων που μας βοήθησαν τόσο.
Αγκαλιές, φιλιά και πολλή αγάπη
Από τη Zoe, την Εύα, τη Niki και τον Peter
Θα είστε πάντα στην καρδιά μας.