Ζάππειο: Σημειώσεις μιας εθελόντριας

Την Κυριακή το πρωί συνήθιζα να περπατώ στο Ζάππειο, πίσω από την Αίγλη, κοντά στους σκουπιδοτενεκέδες. Μισή ντουζίνα γάτες, καμιά φορά και περισσότερες, έτρεχαν να με προϋπαντήσουν.

Τα τέσσερα χρόνια που, ως εθελόντρια των Εφτάψυχων, τάιζα τις γάτες, πρώτα στο Ζάππειο κι αργότερα και στον Εθνικό Κήπο, τίποτα, μα τίποτα, δεν μου έδινε τόση χαρά όσο το να βλέπω τον Billy, τον Brad, τον Bob, τον Bruce, τον Green Eyes, τον Tommy, κι άλλους πριν από αυτούς, να καλωσορίζουν εμένα και το καθημερινό τους γεύμα με εμφανή ευγνωμοσύνη.

Τώρα που επιστρέφω στις Ηνωμένες Πολιτείες, την πατρίδα μου, αυτή είναι η ανάμνηση που θα κρατήσω, μαζί με αναμνήσεις όλων των άλλων γατιών του Κήπου, στη ζωή των οποίων έπαιξα έναν μικρό ρόλο. Αναρωτιέμαι αν ξέρουν πόσο μεγάλο ρόλο έχουν παίξει στη δική μου ζωή!

Η ζωή των αδέσποτων γατιών δεν είναι εύκολη, ούτε καν αυτών που ανήκουν στις αποικίες των Εφτάψυχων, που τις φροντίζουν με τόση αγάπη, στειρώνοντας, ταῒζοντας και προσπαθώντας να τους βρουν «παντοτινά» σπίτια. Ζουν πάντα με τον κίνδυνο των σκυλιών, των αυτοκινήτων και των ακραίων καιρικών καταστάσεων. Πάντα μού ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτώ την απώλεια ενός από τα γατιά «μας», γιατί το κάθε ένα από αυτά έχει την δική του «προσωπικότητα», κι όταν τα ταῒζεις για μεγάλο διάστημα, έστω και μια φορά την εβδομάδα, είναι αδύνατο να μη συνδεθείς μαζί τους.

Ο γλυκός, χοντρούλης Φούσκας, ο κοψονούρης, ομιλητικός Stumpy, η παιχνιδιάρα, φιλική Τουμπίτσα, η κομψή, μαλακιά Νάταλι, ο ήρεμος, αριστοκρατικός Αρίστος, ο αστείος, άφοβος Toby,η διστακτική, μυστηριώδης Moonlight και η πανέμορφη, εξωστρεφής Νύχτα, είναι μόνο μερικές από τις γάτες που γνώρισα, που υπέκυψαν ή εξαφανίστηκαν στο διάστημα που εγώ τάιζα την αποικία.

Είναι κι άλλες γάτες που μου λείπουν, που είδα όμως με χαρά να φεύγουν από τον Κήπο, γιατί βρήκαν μόνιμο σπίτι, όπως ο Louis, o Bambi, o Bugsy και ο Alejandro.

Από αυτές που συνεχίζουν να ζουν στον Κήπο, καθώς γράφω αυτό, θα υπάρχει πάντα ειδική θέση στην καρδιά μου για την έξυπνη, καταφερτζού Socksie, που με έβρισκε πάντα πριν την βρω εγώ, και για τους «Τρεις Σωματοφύλακες», τα τιγρέ γατιά που προσαρμόστηκαν τόσο καλά στις αλλαγές του περιβάλλοντός τους, στα πεσμένα δένδρα και στους περιπλανώμενους σκύλουσ. Για τον Shiloh και την Molly Sue που αγαπιούνται όσο αγαπούν και τα γεύματά τους. Για την Allegra, που είναι αγαπησιάρα και «τιτιβίζει» αντί να νιαουρίζει, για τον ντροπαλό, γλυκό Patches, τη φουντωτή, σοφιστικέ Ντόρα, το φωνακλά, μεγαλόσωμο Θυμάρι, τον ανόητο, παιχνιδιάρη Teddy, τον απλό, τρυφερό Χορευτούλη, κι όλα τα άλλα γατιά που δεν μου φτάνει ο χώρος να αναφέρω ονομαστικά.

Το πρόβλημα των αδέσποτων γατιών, που κανείς δε θέλει στην Αθήνα, είναι τεράστιο, αλλά οι Εφτάψυχες κάνουν απίστευτη δουλειά, βοηθώντας να ελεγχθεί ο πληθυσμός τους με στειρώσεις, και φροντίζοντας τόσο πολλά από αυτά τα άτυχα πλάσματα. Οι γάτες είναι πανέμορφα, ανθεκτικά, έξυπνα ζώα, που μας ανταμείβουν με την αγάπη τους για το παραμικρό. Είμαι ευγνώμων στις Εφτάψυχες που μου έδωσαν την ευκαιρία να βοηθήσω τις γάτες του Εθνικού Κήπου και του Ζαππείου, εμπλουτίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη ζωή μου.